Er zijn drie mooie zegswijzen die met elkaar verwant zijn en over hoop gaan. “Zolang er leven is, is er hoop”, “Hoop doet leven”, en “Waar hoop is, is leven”. Hoop en leven zijn erg met elkaar verbonden.
Belangrijk om te beseffen, iets dat we vaak vergeten, is dat ons leven op aarde begint met een inademing en eindigt met een uitademing. Je begint het leven dus met in te ademen. En die volgorde is zo cruciaal als het om leven gaat, omdat de inademing een moment is dat wij eigenlijk veel overslaan[1].
We zijn in onze nogal gehaaste cultuur erg geneigd om onze inademing over te slaan. De inademing is het moment waarop je niks kunt. Ongemakkelijk dus voor velen want we willen dóór. Interessant ook om te beseffen: Tijdens je inademing kun je ook niet zingen. Je hebt de uitademing nodig om te zingen, om te gaan geven, om te gaan produceren. Maar de inademing heb je wel éérst nodig: het is een moment van voeding; van even niks, van nog niet, en letterlijk van inspiratie: dat woord – in spirare- betekent in het Latijn ook echt inademing.
Dus de inademing is een moment van nog niet hoeven leveren, nog niet hoeven geven, en ook van nog niet hoeven weten. Niet hoeven weten hoe het vraagstuk waar je mee geconfronteerd wordt opgelost gaat worden. Nog niet hoeven weten wat er dadelijk gaat komen. Nog niet hoeven weten wanneer je gaat zingen. Nog niet hoeven weten hoé het leven zich moet gaan ontvouwen.
Die fase van nog niet hoeven weten is eigenlijk heel kostbaar. En als je, zoals wij in het Westen toch wel geneigd zijn om te doen, snel inademt en dan tot productie overgaat, komt er een soort gejaagdheid in, die de belangrijke fase van voeding overslaat.
Dus een uitnodiging is om daar eens op te letten, om te kijken of je ruimer de tijd kunt nemen voor je inademing. En in die inademing ga je meer voelen. Je gaat meer voelen hoe het met je is, je gaat voelen hoe je lijf eraan toe is. Dus eigenlijk is inademen ook een moment van contact maken met jezelf. Het is in de muziek het moment waarop het stil is. Een moment van stilte, van leegte. Dat zijn allemaal woorden die verbonden zijn met het thema hoop. Stilte, leegte, nog niet hoeven weten. Dus het is een fase van energie opdoen en nog niet hoeven weggeven. Vanuit daaruit, die stilte, die ruimte, gaat ontstaan, gaat het zich ontvouwen
Geschreven door Aaf Augustine Grasveld, geïnspireerd door een lezing van Jan Kortie van de Academie voor Stembevrijding tijdens de opleiding “ODE an die Freude”.