Stembevrijding: wat is dat?
Stembevrijding is het via je stem naar buiten brengen van wat er van binnen vastzit.
Stembevrijding is daarmee je bevrijden uit je eigen gevangenis, waar je onbewust dagelijks gekweld wordt doordat je je angsten, je verdriet, je frustraties inhoudt, en daarmee hou je ook je vreugde in, en zit je levendigheid gevangen.
Wat? Zeg ik dus dat iedereen eigenliijk in een gevangenis leeft? Ja, zo zou je het wel kunnen zien. Want er zitten dingen in ons vast. En als het vast zit, is het dus niet vrij. Of anders gezegd, omdat die dingen nog vast zitten, leven we niet voluit, leven we niet vrij. Durven we niet te zeggen en te doen wat we daadwerkelijk vinden, voelen en willlen. Durven we niet daadwerkelijk het leven te leiden waar we eigenlijk van binnen wel zo naar verlangen.
En die dingen zitten vast bij eigenlijk iedereen. Als je dit leest en denkt, dat is niet zo, dat vind ik interessant. Bel me dan, en dan trakteer ik je op een fles champagne!
Het goede nieuws is: die gevangenis kan open! Namelijk door klank te geven. Daarmee open je de deuren. Daarmee bevrijd je je angst, verdriet, boosheid, en je ingehouden vreugde, die vastzitten. Vaak al jarenlang.
Bijna niemand heeft door dat jezelf een sleutel hebt om je uit die gevangenis van ellende te halen. Die sleutel is je stem.
En een Stembevrijder kan jou bewust maken van die sleutel, en laten inzien dat je niet hoeft te forceren om het slot open te maken, maar dat het slot ineens vanzelf kan open gaan door simpelweg toe te laten wat er uit wil.
Wat zijn die dingen dan die in ons vastzitten?
In ons leven hebben we ergens gaandeweg verdriet en pijn opgelopen, omdat we ons onveilig, niet gehoord, niet gezien, niet geliefd hebben gevoeld.Die angst kan al zijn ontstaan bij onze geboorte:
- Denk aan dat je klem zat en er met een vacuumpomp aan je hoofd wordt getrokken.
- Of bij een keizersnede, dat je het allereerste contact is dat je met plastic handschoenen wordt vastgehouden en wordt meegenomen door een arts in plaats van bij je moeder te liggen op haar buik. Wie is die vreemde meneer/mevrouw?
- En hoe ging jouw bevruchting; het moment dat jouw leven in den prilste ontstond? Als dat volgens je ouders eigenlijk “niet bedoeling” was, hoe pijnlijk is dat. Dat je je niet gewenst voelt, terwijl jouw leven natuurlijk wél de bedoeling is, anders was je er niet geweest, maar zo ervaar je dat dan.
- Of dat toen je in de baarmoeder zat en je stress ervaarde bij je ouders, door ruzie, of door verdriet van een miskraam vóór jou.
Dit alles heeft invloed op ons. Ook al kunnen we ons deze periode niet herinneren, deze spanning die we toen hebben gevoeld, zit wel nog in ons lichaam opgeslagen.
Vervolgens hebben we in onze jeugd van allerlei gebeurtenissen meegemaakt; thuis, op school, waarbij we angst hebben gevoeld om afgewezen te worden, er niet bij te horen. Er zijn dingen gebeurd waardoor we ons onveilig hebben gevoeld, mensen over onze grenzen heen zijn gegaan waarbij we ons niet hebben kunnen weren omdat we kind waren. Er zijn dingen tegen ons gezegd, zelfs met de beste bedoelingen van degene die het zei. Maar hierdoor zijn we ons gaan inhouden, verkrampen en onze emoties gaan vastzetten. Zoals:
- Je was verdrietig en er werd gezegd: “Ja, nu is het huilen wel weer genoeg” Gevolg: we durven niet meer te huilen. Er is een blokkade op gekomen om te durven huilen.
- “Ach stel je niet aan, kom op”, terwijl jij bang was. Gevolg: je durft niet meer niet te zeggen als je iets spannend vindt. Je gaat je ervoor schamen.
- Je doet ontzettend je best, maar krijgt te horen dat het toch nog niet genoeg was. Gevolg: Je gaat denken dat JIJ niet goed genoeg bent.
- Je hebt een goed idee, maar er wordt niet naar je geluisterd: Je denkt: Laat maar. Gevolg: Je sluit je af en gaat je eenzaam voelen.
- Je wilde graag iets voorjezelf: “Je moet delen, anders is het egoistich”. Gevolg: je durft niet meer aan je eigen verlangens te denken, je stopt ze weg.
- Je was het er niet mee eens en wilde niet: “Gedraag je, zo hoort het”. Gevolg, je durft geen Nee meer te zeggen.
- “Doe eens rustig”, terwijl jij zo enthousiast was: Gevolg: je gaat je levendigheid inhouden.
Wat is hier nou erg aan; die blokkades, niet meer durven of zelfs kunnen huilen? Nou, huilen lucht op. Het heeft een functie. Je lichaam ontspant ervan. Je laat de spanning, de angst, de schrik, het verdriet, los. Maar helaas dus, we zijn ons zo dusdanig gaan inhouden en durven ons verdriet niet in publiek te uiten, zelfs niet eens in een vertrouwde omgeving. Gevolg: ons verdriet zit dus nog in ons, vast, op slot.
Zo zijn we óók opgehouden onze vreugde te uiten. Zoals “Doe eens rustig, doe eens normaal, gedraag je”. Dus, jij was [bent] vrolijk, uitbundig, maar moe[s]t stiller, rustiger doen dan je zou willen. Gevolg: je houdt je in, je past je aan. Gek genoeg mogen we in onze maatschappij wel blij zijn – dat wordt zelfs van ons verwacht, “lekker positiet denken en in social media laten zien hoe goed het met je gaat”, maar: pas op, wees vooral niet al té blij met jezelf, want “dan ben je arrogant, een opschepper”. Of als je euforisch blij bent, “ben je te druk”, dan schrikt de ander van je. Maar besef je, dat is wél jouw levendigheid. Dat is pure blijdschap. Hoe zonde als die diepe vreugde is weggestopt, onder laagjes van sociaal wenselijk gedrag. Hoe zonde als er stof is gekomen op jouw vreugde, jouw levendigheid en zin in het leven, zin om nieuwe dingen te ontdekken?!
En hoe zit heb met jouw boosheid, als iemand over jouw grenzen ging, of je iets onterecht vond, mocht je dan schreeuwen, met deuren slaan? Nee, daar schrikt de ander van. We hebben onze boosheid veels te veel onvoldoende kunnen uiten. En dan gaat het vast zitten. Maar net zoals een bal onder water drukken, dat houdt je niet lang vol. Of denk je lang vol te houden, misschien jarenlang, maar het gaat nooit weg, totdat je er uiting aan geeft. Want vroeg of laat wordt die boosheid getriggerd, en wil je het gaan projecteren, omdat die oude boosheid nog niet voldoende ruimte heeft gekregen.
Is dit dan een vrijbrief om voortaan maar overal te druk te wild te gaan schreeuwen? Nee, maar wel om dat op een veilige plek ruimte te kunnen geven, zodat je wel weer contact hebt met die kracht die in je boosheid, dus in jou, zit, en zowel je levendigheid, je vreugde ruimte te geven en dat je verdriet, je pijn en angst gehoord kunnen worden, zodat je lichaam weer ontspannen voelt.