Als je eerlijk bent, hou je dan meer van regen of van zonneschijn? Nou, ik ben zo dol op het oude spreekwoord “Na regen komt zonneschijn”. Het is mijn lievelingsspreekwoord. Waarom? Omdat een wolk gewoon gaat regenen als hij verdrietig is. Dat vind ik zo heerlijk. Zo simpel.
En wat doen wij, mensen?? Wij houden het lekker binnen, zodat niemand het ziet. We vertellen niemand dat we ons eenzaam voelen, want daar schamen we ons voor. We vertellen niemand dat we de hele dag zo’n stemmetje in ons hoofd hebben die zegt : “Ik doe het niet goed genoeg”. En de wolk in ons wordt almaar zwaarder en zwaarder. We hebben het soms alleen niet eens door, want we drukken het gewoon weg en gaan weer door, met werken, met (ons best) doen. Maar stiekem blijft het wel knagen. Net als een bal onder water drukken. Dat werkt ook niet. Maar wat werkt dan wel? Gewoon maar laten regenen? Gaan huilen?? Vertellen hoe je je écht voelt??
Hoe bizar dat je dat wel kan willen of van plan bent, maar dat het dan toch niet lukt. Omdat in ons lichaam blokkades zijn ontstaan, die ons, paradoxaal genoeg, hebben willen beschermen in ons leven. Maar die ons nu dus tegenhouden om het eens lekker keihard ongegeneerd te laten regenen, of zelfs om misschien maar 1 druppel te laten vallen. Maar toch verlangen voelen we OOK ZOOOO dat we die zon willen zien, die heerlijke strakblauwe lucht, de zon die je huid verwarmt, en dat alles ineens weer goed voelt, dat het ZOMER voelt, buiten om je heen en IN JOU. Ja toch?
Maar, hoe doe je dat dan, dat die blokkade weggaat? Nou, dus niet door je best te gaan doen om die blokkade weg te krijgen, maar, juist even niks doen. Heel even maar. Gewoon even zuchten. Ja, je leest het goed, te zuchten. En nog eens te zuchten. Adem ruimte te geven. Aan de blokkades in jou. Aan jezelf. EN dan…. Klank geven. Al doe je het maar één keer. EN dan…. Gebeurt er toch iets WONDERBAARLIJKS! Ik noem dat altijd, dan SMELT die blokkade als vanzelf. Dat is zo’n prachtig moment! Dan verschijnt ineens vanzelf die zon, soms zelfs gepaard met tranen en dan ontstaat er die fantastische regenboog in jezelf, je voelt die tranen in jezelf én het geluk, dat het eindelijk de ruimte krijgt, dat wat je al een dag, een maand, een jaar, soms als jaren, ophield. Dan ineens gaat alles stromen in je. En voel je ineens zo’n ruimte. Je voelt levensvreugde en levensenergie. Je hebt weer zin om nieuwe dingen te ondernemen, om nieuwe mensen te ontmoeten. Je voelt je goed. Je voelt dat je precies goed bent zoals je bent. Je voelt dat je de bedoeling bent.
En dan ineens gaat alles vanzelf, zit je weer in een flow. Op je werk gaat het lekker, durf je lekker “Nee” te zeggen als je een Nee bedoelt, je staat in je kracht. Je voelt je heerlijk en blij. Je voelt je opgeruimd en vrij. Je voelt dat jij de regie hebt in je leven en je er zin in hebt!
Wil jij dat ook? Je blokkades, oude patronen, oordelen van jezelf laten smelten in de zon? Zodat je het kan leven leiden waarnaar je diep van binnen eigenlijk zo erg verlangt? Of heb je gewoon heel veel zin om eens een keer heerlijk helemaal voluit zingen op een totaal andere manier dan je gewend bent, namelijk zonder woorden en melodie, maar in klank, gegrom, gegil, enorme vreugde kreten?